Herman van Veen - De Voorstelling

De voorstelling 'Mijn grootouders namen mijn ouders mee en zij mij weer mee naar Carré'. 'Hoe vond je het?' vroeg ik de jongeman. 'Vet!' Dat krijg je met de loop der jaren.

Bij de portier wacht een plaatje van een jonge vrouw. Of ik op een poster een handtekening wil zetten. Door een lichte ijdelheid gestreeld zet ik mijn naam in schoolschrift op het papier. 'Het is voor mijn oma' zegt ze 'ze wacht buiten, is nogal slecht ter been'. Loop naar het raam. Zie een leeftijdsgenote achter een rollator. Ze wuift. Een mazzelaar wuift terug.

De portier wordt weggeroepen. 'Meneer Van Veen, wilt u even op de winkel passen? u heeft de sleutel' 'Klopt!’ Tijdens onze vorige serie kreeg ik ‘om alles’ de sleutel van het huis. Ben nu alleen. De taxi komt zo, had iemand een half uurtje geleden gezegd.

Kijk naar de vernieuwde glazen deur van de artiesteningang. De steile trap erachter, de gracht, dezelfde huizen waar nu andere mensen wonen met andere kinderen, met ander snot in hun neuzen. Hoe vaak ben ik hier binnen en buiten op- en afgegaan. Raak de tel kwijt. Ergens tussen de vijf- en zeshonderd keer.

Beelden stromen door mijn hoofd. Wat een mensen, bloemen, licht, bordjes nooduitgang, voordoek open, voordoek dicht. Wat een geluk, wat een werk. Denk: Ga dit nooit willen missen. Een claxon gaat. Daar is de portier. Iemand had zijn jas laten hangen, niet handig met dit weer. Pak mijn tas en viool. 'Tot morgen'. Nee, morgen zit hier mijn collega. 'Oké, tot de volgende keer'. 'Tot de volgende keer'.

Wil je meer weten over deze voorstelling en kaarten kopen ga naar de website voor alle informatie.